De Britse Auster was een verdere ontwikkeling van een Amerikaans civiel vliegtuig, de Taylorcraft Model B. Dit model werd in het Verenigd Koninkrijk gemodificeerd om door de strengere keuring van de Civil Aviation Authority te komen. Het resultaat was de Taylorcraft Plus C.

Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde Taylorcraft Aeroplanes de Taylorcraft nog verder door tot een zogenaamd Air Observation Post (AOP) vliegtuig, voor gebruik bij artillerie-eenheden van de Britse Landmacht.

Het type Plus C werd nadien uitgerust met een Blackburn Cirrus Minor I-motor en aangeduid als Taylorcraft Plus D. De toestellen van het type Plus C en Plus D werden door het uitbreken van de oorlog gevorderd door de Royal Air Force en hierbij in dienst gesteld.

De eerste Auster Mark I was het elfde productie-exemplaar van de Taylorcraft Plus C, dat werd afgestaan aan het Britse Ministerie voor Luchtvaart in 1939. De testen leidden tot een bestelling van 100 vliegtuigen in 1941.

Een verbeterde versie van het toestel, de Auster Mark IImet een Amerikaanse Lycoming 0-290-motor werd niet gebouwd, door een tekort aan dit motortype. Dit leidde tot de ontwikkeling van de Auster Mark III, hierin was de oorspronkelijke motor vervangen door een De Havilland Gipsy Major. De Auster Mark IV had een iets grotere cabine en hiervoor was wel de Lycoming 0-290 beschikbaar. De Auster Mark V ten slotte, was een Auster IV met instrumenten voor blindvliegen.

Na de oorlog werd de Auster Mark V ontwikkeld tot de Auster AOP.6, Auster T.7 (opleidingsversie van de AOP.6) en de Auster AOP.9.